Delain (12 oktober 2018)

Delain is één van mijn favoriete bands voor langere tijd, en het is altijd erg leuk om hun te fotograferen. Op vrijdag 12 oktober stond Delain weer in de Patronaat met een erg gaaf concert.

Hier een korte samenvatting van de review van Mart Iriks:

“Geen voorprogramma vanavond, maar twee uur Delain is waar we voor gekomen zijn. En ruim over negen start het intro en staat de band op de buhne.  Charlotte straalt al vanaf de eerste noot in haar prachtige rode outfit. Direct na de opener ‘Go Away’ is het al de beurt aan het eerste nieuwe nummer ‘ Masters of Destiny ‘. Een typisch Delain nummer, de fans vinden het prachtig en de stemming zit er gelijk goed in. 

Het dak gaat er haast af bij het nummer ‘Fire with Fire’. Ook gast muzikant George Oosthoek is uitstekend bij stem in het nummer ‘Hands of Gold’ . De band vervolgt hun optreden met ‘Sleepwalkers Dream’, een nummer van hun debuut album ‘Lucidity’. Kersverse drummer Joey de Boer mag samen met gitarist Timo Somers laten horen wat zij kunnen. En dat is niet gering.”

En mijn foto’s:

De volledige review en meer foto’s zijn te lezen op de website van Rockmuzine.

In Flames + Walkways + Spoil Engine (23 augustus 2018)


De Belgische/Nederlandse band ‘Spoil Engine’ krijgt de taak om te openen op de avond, en dat is een taak die ze goed oppakken. Al bij het tweede nummer wordt er op verzoek van de band een wall of death geleverd, een goed teken dat deze band een juiste opener is dus! ‘Spoil Engine’ is al een tijd niet meer in Nederland geweest, maar ze mogen op veel reactie van het publiek rekenen. Zangeres Iris Goessens is goed bij stem en zet met haar simpele maar krachtige vertoning een erg goede performance neer. De rest van de band speelt ook zeker strak, alleen zit de muzikale mix qua gitaren niet helemaal lekker waardoor de muziek zijn definitie een beetje verliest.

Waar de mix bij de eerste band nog een niet optimaal was, is dit issue bij ‘Walkways’ verdwenen. Ook pakt ‘Walkways’ het enthousiasme wat ‘Spoil Engine’ heeft achtergelaten, en tillen ze dit nóg een stapje hoger.
De band is erg energiek op het podium, en kan ondanks zijn modernere sound op veel bewegende hoofden in het publiek rekenen. Zanger Ran Yerushalmi heeft een breed bereik aan vocals, waardoor de muziek voor iedereen wat wils heeft. Ondanks dat de band haar debuutplaat pas 5 jaar geleden heeft uitgebracht, brengen ze een erg volwassen en goede performance.

‘In Flames’ presenteert een uitgekleed podium met een megagrote “In Flames” banner. Alles is recht-toe-recht-aan waardoor alles op de performance van de band neer komt, en deze stelt niet teleur. De band is zoals vanouds strak en de “Swedish” sound staat als een huis. ‘In Flames’ heeft natuurlijk een grote discografie en deze avond hebben ze een mooie variatie aan nummers van de jaren heen gekozen, met voornamelijk nummers van de albums ‘A Sense of Purpose’, ‘Battles’, ‘Sounds of a Playground Fading’ en ‘Clayman’.

Naast de muziek is er ook de typische Zweedse humor van zanger Anders Fridén. Zo werd het publiek geteased met een drumsolo, die er uiteindelijk toch niet kwam omdat “Drum-solos are so the leadsinger can drink, but i don’t drink so no drum-solos”. Vervolgens schreeuwde het publiek om een bass-solo, waarna het publiek getrakteerd werd op een bass-solo van 3 seconden.

Hoewel de set van ‘In Flames’ erg krachtig begon, zwakte deze halverwege misschien een beetje in tijdens de rustige nummers. Echter door de respons van het publiek bleek toch wel dat ‘In Flames’ zeker nog de aandacht had.

Tegen het einde van de set waren er al meerdere mensen die vanuit de zaal om het nummer ‘Deliver Us’ schreeuwden, en deze mensen werden op hun wenken bediend toen de band opeenvolgend ‘Take This Life’ en ‘Deliver Us’ speelden. De respons van het publiek was weer helemaal terug en de set van ‘In Flames’ wordt krachtig en toepasselijk afgesloten met nummer ‘The End’.

Wolfmother + Paceshifters (26 juli 2018)

Wolfmother en Paceshifters zijn geen onbekende bands voor mij. Het is muziek die ik al jaren lang luister, dus ik keek er erg naar uit om deze twee bands te fotograferen in mijn favoriete zaal, de 013. De foto’s zijn geschoten voor Rockmuzine, en hieronder zijn korte stukjes te vinden van de review van Joost Wijdeven:

“Op een van de warmste dagen van 2018 staat Wolfmother op het programma van het Tilburgse 013. De band bracht sinds 2016 geen nieuwe muziek uit, maar een show van Wolfmother staat altijd garant voor een stevig portie warmbloedige rock ’n roll. Als support brengt Wolfmother de Paceshifters mee. Ondanks de vakantietijd, Tilburg Kermis en de zomerse hitte is de grote zaal van 013 behoorlijk gevuld met een gemeleerd gezelschap rockliefhebbers.

Het mooiste bewaart de Paceshifters voor het einde van de show. ‘Yearning Desire’ waarin je Smashing Pumpkins en Therapy terughoort, maar vooral de passie en energie van Seb, Paul en Jesper. In het afsluitende ‘Cut ’n Run’ is vooral de dynamiek tussen de slepende, bijna rustig te noemen stukken en de uitbarstingen van gitaarriffs indrukwekkend.

Wolfmother speelt met bezieling en deze passie slaat over naar het publiek. Vanaf de eerste noot van opener ‘Victorious’ tot de laatste riff van ‘Joker And The Thief’ wordt er enthousiast meegezongen en geklapt.  Aan het einde van de reguliere set is ‘Dimension’ een van de hoogtepunten. Maar bij de toegift ‘Joker And The Thief’ gaan band en publiek helemaal los. “

De volledige review is te vinden op de website van Rockmuzine. Hieronder een aantal van mijn favoriete foto’s:

 

Russian Circles + Brutus (17 mei 2018)

Deze avond moest ik voor het eerst de review én fotografie voor Rockmuzine verzorgen. Het was tevens ook een avond waar ik enorm naar uitkeek, omdat ik al lange tijd fan ben van de Belgische band Brutus.

De muziek van Brutus heeft een grote dynamiek, met veel elementen uit verschillende muziekstijlen. Zo is het nummer ‘Julia’ gevuld met zachte emotionele vocals van ‘Stefanie Mannaerts’, om vervolgens in een ander nummer weer afgewisseld te worden door black-metal blastbeats en uithalen van dezelfde Stefanie. Brutus bewandeld alles van hard en zacht, en neemt het publiek daar ook in mee tijdens het optreden. Het was goed om te horen dat de performance van de live-set erg trouw is aan de CD, iets wat in deze moderne tijd steeds zeldzamer is en wat getuigd van goede muzikanten op het podium. Er zijn weinig zwakheden te ontdekken tijdens het optreden.

Vervolgens wordt het podium overgedragen aan Russian Circles. Al heel snel wordt de sfeer gezet met een lichtshow die de muzikanten op het podium een bepaalde anonimiteit geeft. Er zijn geen zangmicrofoons op het podium te vinden, en het hele optreden wordt geen woord gezegd. De muziek van Russian Circles heeft uiteraard ook geen woorden nodig om begrepen te worden door het publiek. Alle nummers worden aan elkaar geweven door het geluid van instrumenten die in echo’s verzopen zijn. Het hele optreden is er weinig stilte, en dit zorgt ervoor dat het publiek ook geen moment de aandacht hoeft te verliezen. Tijdens de setlist laten gitarist Mike Sullivan en bassist Brian Cook je verschillende emoties voelen dankzij hun instrumenten en effecten. Alle muzikanten krijgen een moment om hun verhaal te vertellen, zoals ook de grooves en ritmes van drummer Dave Turncrantz. Momenten van onheil en spanning worden afgewisseld door euforie en opluchting, en dit allemaal zonder bandje die meeloopt.

Dewolff CD Release Party (4 mei 2018)

Op een zwoele vrijdagavond stond Dewolff in de grote zaal van de Paradiso. Het was voor mij tevens de eerste keer fotograferen in de Paradiso, wat toch wel de rocktempel van Nederland is.

Joost Wijdeven van Rockmuzine schrijft het volgende: “DeWolff trakteert het uitverkochte Paradiso op een ware hoogmis van de rock ’n roll. Groots, krachtig en waanzinnig muzikaal. Rockmuzine waardeerde eerder ‘Thrust’ met een 9 en constateerde dat DeWolff erin geslaagd was de energie van een liveshow op plaat te vangen. Vanavond laat DeWolff zien dat live ook de nieuwe nummers nog een extra dimensie krijgen. ”

Bekijk de volledige review van het concert op de website van Rockmuzine.

Icon For Hire + Riot Child (3 mei 2018)

Na een korte rustpauze staan er in mei weer een aantal concerten op de planning voor mij. Één daarvan is die van Icon For Hire in de Dynamo in Eindhoven.

Irene Theunissen van Louder Than Words schrijft: “Zangeres Ariel Bloomer is duidelijk in haar element op het podium en zingt de longen uit haar lijf, gitarist Shawn Jump doet zijn achternaam eer aan met hoeveel hij rondspringt en tourdrummer Ryan Seaman mag ook even genoemd worden, want die is al zijn trucjes achter de drums uit de kast aan het halen. Het publiek is intussen alles wat Bloomer beveelt op aan het volgen. Er is tijd voor wat covers, zoals Linkin Park‘s Numb en twenty one pilots‘ Stressed Out, waarbij iedereen meezingt. ”

De opener van de avond is het Zweedse duo Riot Child. Ze spelen electronic pop/rock en dit is hun eerste tour.

Check de volledige review op de website van Louder Than Words.

As It Is + WSTR + Courage My Love + Grayscale (7 maart 2018)

Na een korte rustpauze in februari staan er in maart alweer twee shows in de Dynamo in Eindhoven op de planning. Het thema voor deze maand is pop-punk, met onder andere shows van Waterparks en As It Is.

Als eerste was het woensdagavond tijd voor de show van As It Is, WSTR, Courage My love en Grayscale. Ik ben de laatste tijd steeds meer naar pop-punk aan het luisteren, dus dit sluit naar mijn mening perfect aan bij mijn muzieksmaak. As It Is heb ik in de zomer van 2017 al meegemaakt op Jera, maar destijds kende ik de muziek eigenlijk helemaal niet goed. Dus het komt goed uit dat ik deze band kan inhalen met een clubshow.

Al met al was het een uiterst vermakelijk avond. De zaal van de Dynamo zat vol met vrouwelijk jong publiek, en ik voelde me een beetje uit de toon vallen. Gelukkig is dit (in tegenstelling tot een gemiddelde hardcore show) wel ideaal om te fotograferen. Ik heb deze avond nog nooit zoveel vrouwelijke crowdsurfers gezien, en ik heb zelf ook mijn camera even aan de kant moeten leggen om mensen op te vangen. Tussen het vangen van de mensen heb ik gelukkig nog wat plaatjes kunnen schieten.

De review is samen met meer foto’s te vinden op de website van Louder Than Words.

Steel Panther + Fozzy (3 februari 2018)

Ik heb Steel Panther al zo’n vier à vijf keer gezien en alhoewel ze weinig verrassingen brengen, stelt het voor mij nooit teleur.

De setlist heeft veel afwisseling, er zit een goede variatie tussen nieuw werk en de oude albums. Echter is het wel duidelijk dat de bezoekers het meest genieten van de nummers van het beste Steel Panther album: Feel the Steel. De zaal brult mee bij klassiekers zoals Asian HookerCommunity PropertyDeath to All But Metal en Party All Day.

Hoogtepunten van deze avond zijn Satchel die tegelijkertijd zowel de gitaar, de drums als het publiek bespeeld met zijn solo. In een paar minuten komen een hoop bekende jaren 80 riffs van Ozzy Osbourne, Metallica en The Scorpions voorbij waar het publiek uit de handen van Satchel eet. Steel Panther zou Steel Panther niet zijn zonder hun liefde voor vrouwen en tijdens 17 Girls in a Row wordt er een massa aan vrouwen op het podium uitgenodigd.

Het voorprogramma wordt deze avond gedaan door Fozzy. Ik ben normaliter geen fan van bands in dit genre, maar in dit geval vraag ik me af waarom ik nog nooit eerder van deze band heb gehoord. Fozzy zet zonder veel poespas een erg sterk optreden met zeer veel energie neer. De gitaristen springen en bewegen over het hele podium, er wordt continu contact gezocht met het publiek, alles wordt uit de kast gehaald om de temperatuur in de zaal omhoog te krijgen. De muziek van de band zit goed in elkaar en is live erg overtuigend.

Architects + While She Sleeps + Counterparts (31 januari 2018)

Als grote fan van Architects en While She Sleeps keek ik enorm uit naar deze woensdagavond in Tilburg. Twee van mijn huidige favoriete bands in mijn favoriete venue. Ik mocht de review schrijven + fotograferen voor LouderThanWords. Hieronder heb ik een korte samenvatting van de review neergezet.

De opener van de avond was Counterparts, een band die voor mij relatief onbekend was. De band speelt strak, klinkt goed, en ze sporen het publiek prima aan. Het afsluitende nummer “The Disconnect” wordt flink meegezongen door de zaal, en aan het einde van de set wordt de band getrakteerd op een goed applaus. Counterparts is naar mijn mening een perfecte opener voor deze tour.

De show van While She Sleeps voelt een beetje aan als een kopie van de show die ik een half jaar geleden heb gezien. Het voelde allemaal al heel snel bekend en voorspelbaar aan, terwijl ik deze band maar één keer eerder heb gezien. Begrijp me niet verkeerd, muzikaal gezien speelt de band vlekkeloos en goed. Het publiek geniet, bij het nummer “Four Walls” gaan alle telefoons omhoog en ziet de halve zaal eruit als een springende en crowdsurfende mensenmassa. Ik zie een interessante aankleding van het podium die ik op de festivaltour niet gezien heb. Ondanks dat de band prima speelde, heb ik het gevoel dat While She Sleeps zich wel kan verbeteren.

Dan is het tijd voor de afsluiter van de avond: Architects. Vanaf het begin tot het einde laat Architects zien waarom ze de waardige afsluiter van de avond zijn. De productie van het show is perfect aangevuld met items zoals projectie, licht en pyro. De show bestaat hoofdzakelijk uit nummers van de “Lost Forever // Lost Together” en “All Our Gods Have Abandoned Us” albums. Af en toe wordt er een stapje terug gedaan naar het Daybreaker album, en het einde van de set wordt samen met een grote knal afgesloten met de nieuwste single Doomsday. Architects heeft een uitstekende show neergezet met veel toffe visuele elementen en de band klinkte ook perfect. Als ik om me heen kijk én de verhalen van de reizigers in de trein hoor, dan heeft de band alle verwachtingen waargemaakt.

De volledige review is te vinden op de website van LouderThanWords.

Arch Enemy + Support (28 januari 2018)

Afgelopen zondagavond stond Arch Enemy op het programma. Ze zijn een van mijn muzikale jeugdhelden, en ik heb ze inmiddels al zo’n vijf keer gezien. Deze keer mocht ik ze voor het eerst fotograferen, en ook mocht ik voor het eerst in de 013 fotograferen.

In het voorprogramma stond Jinjer, een band die ik erg tof vond klinken vanwege de djenty invloeden en ook de screams van de zangeres. De overige twee supports van Wintersun en Tribulation konden mij persoonlijk muzikaal niet heel veel boeien.

Uiteindelijk was de show van Arch Enemy erg gaaf. Hun muziek bracht mij weer even terug naar vroeger, en ik was even verbaasd hoeveel gave nummers ze nog hebben. Daarnaast heb ik ook één van mijn gitaar helden van dichtbij kunnen zien: Jeff Loomis.

Al met al een erg leuke avond, en ik ben thuis gekomen met een paar gave plaatjes: