Een van de meest krachtige en meedogenloze live bands binnen de heavy metal scene was 7 november in Tilburg. Het debuutalbum van Machine Head genaamd ‘Burn My Eyes’ bestaat 25 jaar en daarom kwam de band naar de 013 voor een pittige show.
De rest van de review is te lezen op de website van Rockmuzine.
Het was alweer twee jaar geleden dat A Day To Remember voor het laatst in Nederland was. Dus het was wel weer tijd voor een bezoekje van de vijfmans formatie. Voor de Raisin’ Hell In The Heartland Tour was gekozen voor de Doornroosje, die overigens volledig uitverkocht was. Er is geen voorprogramma vanavond, maar wel een uitstekende DJ. Na een lange periode van wachten is het eindelijk tijd. De band gaat van start met het nummer ‘2nd sucks’ en meteen is duidelijk dat het publiek lang heeft gewacht. Er is nog geen minuut voorbij en de eerste crowdsurfers vliegen over de hekken en er is een grootse pit. Vervolgens komt de band met ‘Better off this way’ en de hele zaal staat mee te zingen met het refrein. Het publiek heeft genoeg energie en de sfeer zit er goed in!
De avond staat vooral in het teken van de albums ‘Homesick’ en ‘What seperates me from you’, maar ook is er tijd voor een live debut van het nummer ‘Degenerates’ wat aangekondigd wordt dat het de volgende dag uitgebracht zal worden. Verder is er weinig op de show aan te merken, en gezien de hoeveelheid bandmerchandise die in de zaal rondloopt speelt de band een thuisshow. Het is één groot feest waarbij alles in het rond vliegt; gratis shirts, crowdsurfers, opblaasballen, toiletpapier, crowdsurfers die op crowsurfers staan en nog genoeg andere dingen.
Als encore wordt de set afgesloten met ‘I fit means a lot to you’ en ‘The Downfall of us al’ waarvan de intro al stiekem de hele avond gezongen van werd. A Day To Remember hoeft weinig moeite te doen, want het publiek eet uit hun handen. Alle klassiekers zijn langskomen en iedereen heeft genoten van de show.
De vrijdag van Nirwana begint met onheilspellend en wisselvallig weer. Harde stortbuien worden omgeruild tot broeiig warm weer, en dan nog drie keer heen en terug. Typisch festivalweer, maar dat houdt de bezoekers van Nirwana niet tegen om een feestje neer te zetten. De bands op vrijdag waren onder andere Pennywise, The Darkness, Navarone, Andy Fresco en uiteraard de afsluiter Heideroosjes. Er kon geen andere band gekozen worden om de vrijdag af te sluiten, wederom sluit het perfect aan op de doelgroep en de bezoekers die rondlopen. Want welke persoon die op Nirwana rondloopt is niet groot geworden met de muziek van deze band. Alle klassiekers en meezingers zoals ‘Damclub Hooligan’, ‘Lekker belangrijk’ en ‘Sjonnie en Anita’ komen voorbij waar het publiek van geniet. Helaas krijgen we geen nummer over de paashaas, maar dat mag de pret niet drukken op deze perfecte festivaldag.
Alhoewel op het terrein nog overal modderachtige sporen zijn te zijn van een natte eerste dag, zijn de weersverwachtingen voor de zaterdag een heel stuk beter.
Voltage mag zaterdag van start gaan op de Multitube stage. Ook al is het publiek in het begin een beetje tam en heeft de band zelf ook moeite om van start te gaan, uiteindelijk beukt de bluesrock van Dave Vermeulen toch goed en weet het de hoofden van de mensen in het publiek te bewegen. Op de zaterdag staan onder andere Brass Against, Gogol Bordello, De Jeugd van Tegenwoordig en The Wombats.
De rest van de reviews zijn te lezen op Rockmuzine voor de vrijdag en de zaterdag.
Jera On Air: Het was warm, het was druk, er waren te veel toffe bands om te zien. Dé set van het festival, als de headliners even niet meegeteld worden, was toch wel Fever 333. De mainstage tent staat ramvol als deze band optreedt en dit is voor een goede reden geweest. Sum 41 en Enter Shikari, de twee headliners op vrijdag, zetten ouderwets goede en energieke sets neer, waarbij Enter Shikari’s Rou Reynolds voor het eerst op het festival onder het podium optreedt voor een minuutje. De Heideroosjes geven intussen op zaterdag een set zoals je het wil van een ervaren punkband en Parkway Drive neemt niet alleen veel vuur en licht mee, maar start zijn set en de encore met cult-achtige figuren die op het podium komen, wat het extra vet maakt.
Bekijk meer foto’s en de complete review bij rockmuzine.
Enter Shikari gaat op tour en neemt mee… Wat lokaal talent, een paar landgenoten en vooral een overvolle setlist. Op 28 maart strijkt de band neer in 013 voor zijn ‘Stop the Clocks’ tour, die alweer een paar maanden bezig is. Heeft de band nog genoeg energie over om een bijna volledig gevulde 013 te laten springen? Spoiler: ja!
Stop de klokken, come and join the party, word je al nerveus? Okay, dat waren wel weer genoeg referenties, het is in ieder geval tijd voor Enter Shikari. De gewoonlijke lokroep vanuit het publiek (“And still we will be here, standing like statues”, van het nummer ‘Solidarity’) is ditmaal vervangen door de instrumentele openingstrack van meest recente album ‘The Spark’. Deze vloeit naadloos door in ‘The Sights’ en er wordt vanaf dit begin volop meegezongen en gesprongen. Kortom, de startblokken liggen meteen ver achter ons. Frontman Rou Reynolds is al bijzonder snel met zijn microfoonstand aan het slepen en zijn gewoonlijke strakke moves aan het laten zien. De vrolijke chaos, die een Shikari show altijd met zich meebrengt, is weer in volle gang. Een goed deel van de zaal is in een moshpit veranderd, de gebruikelijke klapjes bij ‘Sorry You’re Not a Winner’ overstemmen de muziek en de band geniet zichtbaar van het publiek, als ze niet zelf druk bezig zijn met een toffe show neerzetten.
Voor meer foto’s en de complete review check de website van Rockmuzine.
Architects zijn momenteel één van mijn favoriete bands, en ik keek er dan ook erg naar uit om deze band fotograferen voor mijn eerste keer in de AFAS live. Naast dat Architects mijn favoriet is, ben ik ook een grote luisteraar van supports Beartooth en Polaris. Drie dubbel feest dus!
Met de woorden van Jared Posch van Maxazine: “Met een gigantische hoeveelheid aan verlichting werd de show van de heren, die zonder enige hulpmiddelen al een mooi schouwspel zou zijn, getild naar een niveau waar weinig bands nog aan zullen kunnen tippen. Zoals men al kon verwachten besteedde de band ongeveer de helft van zijn set aan het meest recente wapenfeit, ‘Holy Hell’. Het geluid bulderde vanaf het podium de zaal door en zweept het publiek op om te moshen, zingen, springen of te headbangen. Een ding is zeker: Architects wist zo’n energieke set neer te zetten dat er twijfels bestaan of er dit jaar nog een metalcore band naar het land komt die dit kan evenaren. Zoals ook te verwachten, kwam de band in de toegift met zijn meest emotionele nummers, ‘Doomsday’ en ‘Gone with the Wind’, welke nog luider meegezongen dan alle voorgaande nummers bij elkaar.”
Bekijk de volledige review op de website van Maxazine.
